Ontslag

Ik neem afscheid van de plek waar ik 14 jaar heb gewerkt.
Na 20 jaar zeg ik het onderwijs gedag.
Tot de kerstvakantie zal ik er nog zijn, daarna ben ik niet langer ‘Juffenina’ oftwel juf Jonina.
Voor de klas staan was jarenlang mijn passie, maar dat is het niet meer.
Sterker nog, de rek is er inmiddels uit.
Hoewel ik nog heel lang door zou kunnen gaan, doordat ik me dan zou focussen op waar ik nog wel plezier uit haal, zou ik niet eens meer weten waarom ik dat zou doen.
Hier ligt mijn geluk namelijk niet meer.
Waarom zou ik dan blijven?
Ja, ik weet dan waar ik aan toe ben. Ik heb een vast inkomen, ik weet wanneer mijn vakanties zijn, ik weet dat ik het kan en ik weet iedere dag wat ik ga doen.
Blijven zou de veilige keuze zijn, maar voor mij betekent dat eigenlijk juist de beperkende keuze.
Want dat betekent dat alles hetzelfde blijft en dat ik stil sta in mijn ontwikkeling.
Ik wil groeien, ontdekken welke talenten ik nog niet heb benut, plezier voelen in wat ik doe, op plekken komen waar ik nog niet ben geweest, in het diepe springen en voelen dat ik leef.
Ik wil op avontuur gaan en mijn zielspad bewandelen. En dat lukt niet als ik maar in die klas blijf staan.

Dit zat er trouwens al heel lang aan te komen. Ik ben al vaker op het punt aanbeland dat ik eigenlijk niet meer wilde.
Ik vond uitdaging in het schrijven en uitgeven van mijn twee kinderboeken, wat ik naast mijn baan als juf deed. De dagen dat ik niet voor de klas stond werkte ik aan mijn boeken en ook gebruikte ik mijn hele zomervakantie om mijn droom te verwezenlijken. Uren werk stopte ik erin.
Dag na dag werkte ik in een hyperfocus aan mijn missie. Ik had er zoveel plezier in en dat plezier was mijn brandstof. En zo laadde ik tijdens het werken mijn eigen batterij op, doordat ik werkte aan iets wat me plezier gaf.
Wat me ook goed deed was dat ik op plekken kwam waar ik niet eerder was geweest en dat ik dingen deed die ik niet eerder had gedaan. 
Daardoor ontwikkelde ik nieuwe vaardigheden en ontdekte ik nieuwe talenten in mezelf.
Ik was op een missie en was vastberaden om het te laten slagen. Ik ging door waar anderen stopten en dus werd het een succes.
Het smaakte naar meer. Ik wilde nog meer ontdekkingen doen en hyperfocus ervaren, want dat gevoel dat je zo lekker bezig bent en dat je de tijd vergeet, is heerlijk.

Aan het begin van 2023 schreef ik me in voor een nieuwe opleiding om een online business te starten, ook al had ik nog geen concrete plannen.
Dit moment voelde als een keerpunt en  kondigde eigenlijk al het begin van het einde van een tijdperk aan. Het eind van juf Jonina.
Enige tijd verstreek. Ik volgde de opleiding en bleef daarnaast veilig met een been in de klas staan.
Al snel kwam het besef dat ik moest kiezen tussen veiligheid of groei.
Er zouden pas andere deuren open gaan, als ik de keuze zou maken om die klassendeur definitief te sluiten.
Daarom heb ik besloten mijn baan in loondienst op te zeggen.

In de klas loopt mijn energie weg, aan het eind van de dag ben ik kapot. Ik gebruik mijn vrije dagen om me op te laden om weer te kunnen werken. En dat is niet de bedoeling, want als je iets doet wat je leuk vindt dan geeft het je juist energie.
Blijven kan simpelweg niet meer, het gevoel dat ik weg moet gaan is zo sterk. Alsof ik in een trechter zit, een stroomversnelling, die me deze kant op duwt.

Ook al is het nog niet duidelijk wat ik hierna ga doen, dat weerhoudt me er niet van om te vertrekken. Waarom zou ik blijven, als ik al weet dat mijn geluk niet meer in het onderwijs ligt. De eindbestemming mag onduidelijk zijn, want weten dat ik weg moet gaan is voor mij genoeg. 
Ik ben niet bang voor het onbekende. Ik ga graag mijn nieuwsgierigheid achterna. Ik denk niet in termen van wat nou als het niet lukt, maar juist in stel je toch eens voor dat.
Na de kerstvakantie is alles mogelijk. Dan ligt de wereld weer aan mijn voeten.  Een nieuw canvas, een schone lei, een nieuwe ronde met nieuwe kansen.
Die gedachte voelt bevrijdend. Van dat gevoel gaat mijn creativiteit bruisen. Nu al.